Ο Τιμολέων

Προς το τέλος της έκτης

δεκαετίας της ζωής του

βαδίζει πλέον

ο Τιμολέων

γεννήθηκε και μεγάλωσε

σε μία πόλη επαρχιακή

όχι μακριά από την πρωτεύουσα

ο Τιμολέων

ήταν λένε ένα ιδιαίτερα

ευαίσθητο μα πάντως

πολύ καλό παιδί

ο Τιμολέων

άριστος μαθητής, χρόνια στο κατηχητικό

και σε αθλήματα ομαδικά κι ατομικά

πολλές φορές πρώτος ή διακριθείς

ο Τιμολέων

πέτυχε στο Πανεπιστήμιο και ήρθε να σπουδάσει

έπιασε ένα δωμάτιο

κοντά στο λόφο Στρέφη

ο Τιμολέων

είχε ενδιαφέροντα πολλά

ανησυχίες

για τα πολιτικά, για καλλιτεχνικά

ο Τιμολέων

τον έλκυαν οι ιδέες του αναρχισμού

η ποίηση του άρεσε, η μουσική, έγραφε στίχους και

ζωγράφιζε, έφτιαχνε γλυπτά, παιχνίδια

ο Τιμολέων

άρχισε τις σπουδές του να παραμελεί

έμπλεξε με όχι

καλόφημες παρέες

ο Τιμολέων

εωσότου γνώρισε έναν έρωτα

βαθύ, συντριπτικό, μα ανανταπόδοτο

κουρέλι έγινε

ο Τιμολέων

τό ‘ριξε σε χειρωνακτικές, βαρειές δουλειές να ξεχαστεί

με μεροκάματο, βάρδια διπλή

για μήνες ζωή κτήνους

ο Τιμολέων

με το κομπόδεμα που μάζεψε

αγόρασε τέταρτο χέρι

ένα παλιό σαραβαλάκι

ο Τιμολέων

και βρήκε πάλι τη χαρά

μεράκι τόσο

τό ‘χε

ο Τιμολέων

ξεκίνησε τις βόλτες και τις εκδρομές

τί θάλασσες, τι Σούνια

και τι βουνά, Πεντέλη, Πάρνηθα

ο Τιμολέων

και λίγο λίγο όλο πιο μακριά

και να Χαλκίδα

και να Επίδαυρο

ο Τιμολέων

και τα Σαββατοκύριακα βάζανε ρεφενέ

με τα πατριωτάκια κι αυτός σωφέρ

στην πόλης τους κι Αθήνα αλερετούρ

ο Τιμολέων

κανείς δεν ξέρει τι έπαθε

σ’ εκείνο το ταξίδι γυρισμού

μετά το Πάσχα

ο Τιμολέων

είχε μαζί του το γαμπρό

την αδερφή του

και μία τους φίλη παιδική

ο Τιμολέων

τον έλεγχο πώς έχασε άγνωστο

το αυτοκίνητο διαλύθηκε

και βγήκε ζωντανός μόνο

ο Τιμολέων

τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο έμεινε

τρεις εγχειρήσεις έκανε εκεί

και άλλες έξι ακολούθησαν

ο Τιμολέων

σίδερα συγκρατούνε τα σμπαραλιασμένα του οστά

και μ΄ένα κούτσαιμα φρικτό

βαδίζει μόνιμα

ο Τιμολέων

αφού κατάλαβε τι έγινε, πήγε να τρελλαθεί

και βρήκε καταφύγιο στο ποτό

μέθυσος έγινε ανεξέλεγκτος

ο Τιμολέων

με τη μποτίλια αγκαλιά, ώρα προχωρημένη

στην πλατεΐτσα τη μικρή, πάνω απ’ τον Αη Νικόλα

στα Πευκάκια όπου μένει πια, ξενύχτης, μεθυσμένος

ο Τιμολέων

σα λύκος στο φεγγάρι αλυχτά

με πόνο σκούζει

και ουρλιάζει δυνατά

ο Τιμολέων

ακόμη κι όσοι τον ήξεραν καλά και δείχναν καταννόηση

του βάζουν τις φωνές, τον επιπλήττουν αυστηρά

μήπως συνετισθεί

ο Τιμολέων

«βρε, σταμάτα βρε, είναι αργά

πήγαινε σπίτι, πήγαινε, τ΄ακούς; πάψε πια τώρα

πήγαινε σπίτι, σταμάτα πια

ε! Τιμολέων»

αρρώστησε βαριά, το Χάρο είδε με τα μάτια του

«ή σταματάς ή μέλλον  δε θα έχεις»

του είπε το και το, ο γιατρός

στον Τιμολέων

μάλλον φοβήθηκε

δεν ξέρω πώς, σαν τα κατάφερε

κι είναι νηφάλιος εδώ καιρό

ο Τιμολέων

έχει μεγαλώσει κι αρκετά

γκρίζαρε πρώτα

τώρα είναι άσπρος

ο Τιμολέων

τον απαντάω τακτικά

στην Καλλιδρομίου κατηφορίζει

ή που ανεβαίνει

ο Τιμολέων

με τα τριμμένα του τα τζην 

έχει μακρύνει και τα μαλλιά

κι ένα κασκέττο φοράει μόνιμα

ο Τιμολέων

απ΄το μικρό του δώμα στις υπώρειες του Λυκαβηττού

στο καφενείο, στα Εξάρχεια

όπου συχνάζει

ο Τιμολέων

πρωί και απόγευμα, άμα είναι ο καιρός καλός

στο πεζοδρόμιο, σ΄ένα τραπέζι, κάθεται

και αργορουφάει τον καφέ του

ο Τιμολέων

στο δέντρο κρέμονται τα ξύλινα παιχνίδια

που φτιάχνει και πουλά

και φτωχοζεί

ο Τιμολέων

αν κάνει ψύχρα, μέσα

βλέπουν ποδόσφαιρο στην τηλεόραση

μαζί με άλλους

ο Τιμολέων

χαμένος φαίνεται

κάπως σαν να

μην είναι εκεί

ο Τιμολέων

έχει χάσει κιλά, έχει ζαρώσει το πρόσωπο

άδεια μοιάζουν τα ρούχα

άδειος κι αυτός
ο Τιμολέων.