Πουφ

Ένα πουφ! ειν' η ζωή

η φράση αυτή μου ήρθε στο μυαλό

χθες το βραδάκι

από το στίχο του μπάρμπα Κώστα

σε ένα από τα πιο δημοφιλή ποιήματα του

που κιόλας μάλιστα από κάμποσους

έχει γινεί τραγούδι

και σώζεται μια ηχογράφηση

θαρρώ της κρατικής ραδιοφωνίας

που σε μεγάλη ηλικία ο ποιητής

με τρόπο χαρακτηριστικό απαγγέλει

δεν ξέρω η φράση αν ταυτίζεται με τον στίχο αυτόν

ή αν προϋπήρχε και τον γέννησε

ούτε έχει άλλωστε μεγάλη σημασία

πάντως να καταδείξει θέλει

το εφήμερο, το σύντομο του βίου

που όταν είσαι παιδί ή νεαρός

η ενηλικίωση μακρινή απίστευτα σου μοιάζει

η μέση ηλικία αδιαννόητη

τα δε γεράματα μια σκέτη φαντασία

καθώς μεγαλώνεις όμως "σαν χτες"

σου φαίνεται που σπούδαζες

που πήγες στο στρατό

που μπήκες στη δουλειά μαθητευόμενος

ο γάμος σου, ο πρώτος σου ο γιος

πότε περάσανε τα χρόνια;...

ένα πουφ! ειν΄η ζωή

η φράση αυτή μου ήρθε στο μυαλό

αλλά όχι με την παραπάνω σημασία

παρά με την ηχητική της έννοια

χθες που γυρνούσαμε από ημερήσια εκδρομή

στην Εύβοια όπου πολύ περάσαμε ωραία

πλην καταλάβαμε ότι οριστικά

φθινόπωρο ήρθε κι έπεται χειμώνας

ψιλή βροχή παντού κι ομίχλη στο βουνό

κατολισθήσεις από προηγούμενη δυνατή νεροποντή

λάσπη και πέτρες έκοβαν το δρόμο

φουσκωμένα, ανακατεμένα τα νερά

στις ποταμιές, στη θάλασσα

αχός κι αντάρα

αχός κι αντάρα

και όλο πέφτανε των πλάτανων τα φύλλα

και επιπλέον νυχτώνει πια νωρίς

όλες οι εποχές ωραίες είναι, έτσι δε λεν;

ε πειράζει που εγώ φανατικός δηλώνω οπαδός

ζέστη και φως και καλοκαίρι;

μα φτάνει πια η παρέκβαση

καθώς γυρνούσαμε το βράδυ το λοιπόν

ένα μικρό νυκτόβιο έντομο

του αυτοκινήτου το ήλκυσαν τα φώτα

και ίσα καταπάνω πήγε

στην πρόσοψη προσέκρουσε

ένας γδούπος ανεπαίσθητος σχεδόν

ένας κρότος χαμηλότατος

ένα πουφ

και πάει.