Ροζ

Με στολή ροζ ντυμένη

σαν ζαχαρωτό

μπλούζα και παντελόνι

και στα πόδια κόκκινα

από λάστιχο σαμπώ

με κρεμασμένα σε κορδόνι

γυαλιά με πορτοκαλί σκελετό

μικρόσωμη, αεικίνητη

γκρίζα, κοντά, κομμένα τα μαλλιά

μοιράζει τους δίσκους με ακρίβεια

η ροζ τραπεζοκόμος

και μια ώρα μετά

γυρνάει τους θαλάμους

τους μαζεύει και αυστηρά επιθεωρεί

και ψάχνει μην τυχόν

έχει βαστήξει κανείς κουταλοπήρουνα

να φάει αργότερα επιδόρπιο

το ζελέ ή το γιαούρτι

ή για το πορτοκάλι το μαχαίρι

και επιπλήττει σοβαρή και διαμαρτύρεται

«τί θα μοιράσω εγώ το απόγευμα

οι άρρωστοι το δείπνο πώς θα φάνε;»

κι έτσι όπως κάθομαι στου κρεββατιού

της μάνας μου τη βάση κι έχω εκεί

το λάπτοπ πρόχειρα ακουμπήσει

το βλέπει και μαλακώνει ξαφνικά

στην οθόνη χαμογελώντας πλησιάζει

και με πολύ χαριτωμένη επαρχίας προφορά

ρωτά – τα μάτια της να λάμπουν:

«Θες να ιδείς του χωριό μ’;

Απάν στα βουνά, στην Ήπειρου

στην Άρτα, μες τα ιέλατα

νερά τα κρούσταλλα

εφτακόσ’ πενήντα μέτρα η πλατεία

χίλια τριακόσ’ μέτρα ου ο Αη Λιάκος

στην κορφή  απάν, σαν τουν παράδεισ’...αχχ!»

Σαστισμένος την κοιτάω κι απαντώ:

«δεν έχω σύνδεση, δεν έχει δίκτυο εδώ...»

Σιωπά για λίγο και μου λέει:

«Δεν πραζ’, καλό νά ‘χεις. Κι πιραστικά στ’ μανούλασ’.»

Κι ύστερα γυρνάει στις άλλες του θαλάμου τις κυρίες:

«Άιντε κουπέλλς, θά ‘ρθου μιτά.»

και φεύγει σβέλτα, πιάνει και σπρώχνει

το τρόλλευ με τους δίσκους

στο βάθος του διαδρόμου

έως το θάλαμο τροφοδοσίας

όπου και μέσα μπαίνει .

6 Απριλίου 2014, Θάλαμος 9, A' παθολογική κλινική, Ιπποκράτειο νοσοκομείο, Αθήνα