Mέθυσος φιλολογίζων λογοπαιγνιολογεί

Στις όλο και πιο αραιές πλέον

περιόδους νηφαλιότητας

και  αφού περάσουν

τα πρώτα δύο περίπου δύσκολα

πολύ δύσκολα

πάρα πολύ δύσκολα

εικοσιτετράωρα

με τα απαίσια στερητικά

και τους δυνατούς τους πόνους

και τα φριχτά την αγωνία και το άγχος

επέρχεται μία περίοδος

δύο (πάλι) –υπολογίζω – εβδομάδων

κατά την οποία είναι

λυμένο, κουρασμένο πολύ το σώμα

και μουδιασμένο τόσο το μυαλό

λες μεθυσμένο ακόμα

παρά που η χρήση έχει σταματήσει

σαν ξέρω εγώ να βάζει το κεφάλι του κανείς

πάνω από του τσίπουρου που βράζει το καζάνι

και να μεθά με τους ατμούς που εισροφά

χωρίς ωστόσο ούτε μια γουλιά να καταπίνει

ή αλλιώς καθώς το λεν νομίζω

κάποιοι που είναι λόγιοι, μοναχοί

είτε και κάποιοι κοσμικοί πολύ θεολογούντες

από «νηφάλιο μέθη» νά ‘χω καταληφθεί –

εγώ χρησιμοποιώ για το φαινόμενο αυτό

μια έκφραση πολύ πιο λαϊκή

που όμως νομίζω μόνο εγώ καταλαβαίνω

κι ούτε θαρρώ πολύ επιτυχημένη είναι

(αλλά ούτε και ιδιαίτερα με νοιάζει)

«ανάποδο φτιάξιμο» τη λέω τη φάσην αυτήν

κατά την οποίαν όσο και εάν

παράδοξο και αντιφατικό ακούγεται

η έμπνευσις μου λαμβάνει εκρηκτικούς ρυθμούς

και δυσθεώρητες διαστάσεις, και οι ιδέες έρχονται

και ξεπηδούν η μια μετά τη άλλη βομβηδόν

και δεν προλαβαίνω να σημειώνω

ιδέες, στίχους και συνόψεις

στο τεφτεράκι πού ‘χω πάντοτε μαζί μου

ή στο μπλοκάκι το μικρό που φυλώ στο κομοδίνο

για τις ιδέες που εμφανίζονται από το πουθενά

λιγάκι πριν, λίγο μετά ή και κατά τη διάρκεια του ύπνου

αλλά και σ’ άλλα χαρτάκια και χαρτιά κάθε λογής

σε αποκόμματα, εισητήρια, αποδείξεις

χαρτοπετσέτες και ότι εν γένει βρω

κι ύστερα τα μαζεύω όλα αυτά

και για ορισμένες εξ αυτών των ιδεών αργότερα

προχωρώ και στης δημιουργίας τη φάση

με μόνη –αυστηρή- την προϋπόθεση

νά ‘ναι μικρή και σύντομη η φόρμα

λίγες γραμμές ή λίγοι στίχοι δηλαδή

μια δυο σελίδες – τίποτα παραπάνω

γιατί ούτε κέφια ούτε κουράγιο έχω πια

χα! – σάμπως ποτέ είχα;

ένεκα η οκνηρή η φύση μου

και οι λιγοστές εναπομείνασες δυνάμεις

και βέβαια ακόμα και το ελάχιστο αυτό

μόνον νηφάλιος είμαι σε θέση να το πράξω

μα την αλήθεια αναρωτιέμαι πιο παλιά

πιωμένος πώς είχα καταφέρει

να ολοκληρώσω κάτι μακροσκελή

κείμενα πολυσέλιδα

κάτι διηγήματα σεντόνια

και ιστορίες ποταμούς και...

τέλος πάντων. Τί λέγαμε λοιπόν; Α ναι,

κατ’ αυτόν ώστε τον τρόπο

και υπό τις που περιγράφηκαν συνθήκες

εμπνεύστηκα το ακόλουθο το «λεκτικό παιχνίδι»

πως να, ταιριάζεις λέει ορισμένα, λέξεων ζεύγη

που συνήθως, σχεδόν πάντα παν μαζί

όντας γνωστά, παγιωμένα από ρητά

και γνωμικά κι άλλες εκφράσεις

που αποτελούνται από δεύτερη ένα ουσιαστικό

και πρώτη ένα επίθετο ή μετοχή

ή κάπως έτσι, μέσες άκρες

μήτε που είμαι σίγουρος μα ούτε κι έχω πια

καμμιά καΐλα ιδιαίτερη ή και αξιοπρέπειας ίχνος

κι ύστερα λέει κάνεις έτσι τσουπ!, τη θέση τους αλλάζεις  

το πρώτο πάει δεύτερο, το δεύτερο πάει πρώτο

και τα μεταμορφώνεις κιόλας κάνοντας

επίθετο ή μετοχή το ουσιαστικό

μα και ουσιαστικοποιώντας τ΄άλλα

χωρίς στο γένος και σε άλλες λεπτομέρειες

καθόλου σημασία ούτε να δίνεις...

Ε, και τί έγινε λοιπόν; Μμμ... να σας πω:

Α μα έχει λέω κάποιο γούστο το αποτέλεσμα,

βλέπει κανείς, παρατηρεί μια ιδιορρυθμία

μία παραδοξότητα στο νέο ζευγάρι λέξεων που

προκύπτει και χωρίς λάθος να είν’ γραμματικά

διαβάζει κανείς κι αναρωτιέται νόημα τί να έχουν;

εάν ξέρει όμως το τέχνασμα, το κόλπο που τις έχει βγάλει

πιάνει και προσπαθεί και να παλεύει πιάνει

και το κεφάλι του να σπα

το ζεύγος λέξεων αρχικό να συμπεράνει

και όταν τα καταφέρει αναφωνεί (ίσως) «Αχά!»

και σκέφτεται ή μονολογεί

«ρε κερατά το βρήκα» κι άλλα όμοια

κι ύστερα με το επόμενο καταγίνεται

αν τύχει να υπάρχουν αρκετά

τέτοια που τού ‘χουν δώσει

κι έτσι περνά η ώρα του ευχάριστα

και θα μπορούσε κάποιος και να πει

ότι με τρόπο ενδιαφέρον σκοτώνει τον καιρό του

ιδίως δε εάν πριν παραδώσει τον πίνακα – κατάλογο

για τον επόμενο που θα ασκηθεί ευρέτη

κοιτάξει να προσθέσει κι ορισμένα δικά του δημιουργήματα

τότε χωρίς αμφιβολία το παίγνιο λέξεων αυτό

που έτυχε και γέννησε ένας μεθυσμένος νους

ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αποκτάει.

Ιδού αναγνώστη πιο κάτω το λοιπόν

όσα κατάφερα εγώ να σκαρφιστώ

σαν θέλεις κάνε μια δοκιμή κι εσύ

κι ύστερα δώστο παρακάτω

και να με συμπαθάς πολύ ως τόσο ευχαριστώ

για την απεριόριστη την καταννόηση σου:

αστείο κλοπιμαίο

οριακός ιατρός

ρυθμική μέθη

πυροβολημένο βάρος

νοσταλγική γλύκα

υποθετική περιπλοκή

ναρκωτική δύναμη

χωρική ήβη

νοητό ύψωμα 

γυναικωτή εκδότρια

στηθαίο σφρίγος

ζουμερό μελάνι

μοσχάτος σίτος

επικίνδυνος θάνατος

στρατιωτικός εχθρός

νεότατη λαλιά

συμμαχική Ατλαντίδα

δακρυσμένο αίμα

στρατηγικός ήρωας

γευστική αλμύρα

πόσιμη δύναμη

  

Σάββατο 1, έως Καθαρή Δευτέρα 3, Μαρτίου ‘014 (καλή άνοιξη και καλή Σαρακοστή) - Νευρολογική κλινική νοσοκομείου Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., Κολωνάκι, Αθήνα, πάνω σε μια παλαιότερη, αυθόρμητη ιδέα!!

"Λυσάρι" 

κλεμμένο αστείο

ιατρικός όρος

μεθυστικός ρυθμός

βαρύ πυροβολικό

γλυκιά νοσταλγία

περίπλοκη υπόθεση

δυνατό ναρκωτικό

ηβική χώρα

υψηλό νόημα

εκδιδόμενη γυναίκα

σφριγηλό στήθος

μέλανας ζωμός

σιτευτός μόσχος

θανάσιμος κίνδυνος

εχθρικός στρατός

λαλίστατη νέα

Ατλαντική συμμαχία

ματωμένο δάκρυ

ηρωικός στρατηγός

αλμυρή γεύση

δυνατό ποτό