Η αλφαβήτα του απαισιόδοξου, καταθλιπτικού στιχοπλόκου

Άλφα, για την άγνοια που δια βίου με διακατέχει

Βήτα, για το βάραθρο που συχνά η ψυχή μου πέφτει

Γάμα, για το γέλιο που ακούγεται πικρό

Δέλτα, για όλες τις προκλήσεις που με βρήκανε δειλό

Έψιλον, για τις ευχές που μού 'δινες συχωρεμένη μου γιαγιά

Ζήτα, που δεν έφερα στη ζωή παιδιά

Ήτα, για τις ήττες που ακόμα είναι μπροστά μου

Θήτα, για τη θλίψη χλωμή, βασίλισσα μου

Ιώτα, για την κάθε ίσια, επίπεδη ημέρα

Κάπα, για την κατάρα, την απειλή και τη φοβέρα

Λάμδα, για τη λύπη που νοτίζει ως και το χώμα

Μη, που είναι το μαύρο το συνηθισμένο χρώμα

Νι, είναι για τη νίκη, ποτέ που δε θα ΄ρθεί

Ξι, είναι για το ξύδι, το φαρμάκι, τη χολή

Όμικρον, για τον όλεθρο, την καταστροφή και το χαμό

Πι, για το πεπρωμένο πού 'τυχε ζοφερό

Ρω, για κάθε που ρέει, δάκρυ μου ζεστό

Σίγμα, για το σκοτάδι το σκούρο, το πηχτό

Ταυ, για όταν τρέμω με δυνατούς σπασμούς

Ύψιλον, για τους ύστατους αποχαιρετισμούς

Φι, για το μέγα φόβο που πάντα με σκεπάζει

Χι, είναι για το χάος που μέσα μου αδειάζει

Ψι, για κάθε ψέμμα που δε μπορεί πια να με σώσει

Ωμέγα, για την ώρα που ήρθε πια κι όλα έχουν τελειώσει.