...Καλοβυρνάς, με το υπέροχο "Πλαθολόγιο Λέξεων" των εκδόσεων Intro Books (ISBN:960-6680-12-6) αλλά και τη νέα "απουστειρωμένη" έκδοση του Πλαθολογίου (εκδόσεις IntroBooks 2008, ISBN: 978-960-6680-48-9). Ας προσπαθήσουμε (έστω και ως ανάξιοι μιμητές) να καταγράψουμε ορισμένα ακόμα λήμματα.
Καραμπινές, ο: παλαιότερα στην επαρχία, λόγου χάριν πριν ενάμιση αιώνα στην Άπω Δύση, στην Αμερική (Φαρ Ουέστ), ή πριν ένα αιώνα στην Ελλάδα, η παρανομία κυριαρχούσε. Λήσταρχοι και κακοποιοί δρούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα ή σε συνεχή κλεφτοπόλεμο με τους εκπροσώπους του νόμου. Επίσης την περίοδο αυτή, οι φυσικές ανάγκες ανακούφισης των ανθρώπων ικανοποιούντο, αν όχι στην ύπαιθρο, σε πρόχειρες κατασκευές έξω από το σπίτι. Κάτι παραπήγματα δηλαδή με ένα κάθισμα με τρύπα που οδηγούσε σε ένα μεγάλο όρυγμα σκαμμένο από κάτω. Επίσης, σ΄ένα καρφί στο τοιχείο ήταν στερεωμένα κομμάτια χαρτί, κομμένα από εφημερίδες, βιβλία(!) κ.λ.π. Ακόμα υπήρχε ένα βαρέλι με νερό κι ένα κανάτι για να ρίχνουνε στην τρύπα. Το μέρος αυτό, γενικά λεγόταν καμπινές. Όμως – λόγω των επικίνδυνων συνθηκών που επικρατούσαν – οι άνθρωποι πήγαιναν στον καμπινέ οπλισμένοι με την καραμπίνα τους, ή άφηναν μόνιμα μια καραμπίνα (και σφαίρες) μέσα. Γι αυτό και το αποχωρητήριο της εποχής ονομαζόταν συχνά «καραμπινές». Π.χ. - «Αλτ! Τις ει ωρέ;» - «Φίλοι! Φίλοι είμαστε. Ο Μήτρος κι η παρέα του.» -«Και τι χαλεύετε εδώ χάμου;» - «Πού είν’ ο αρχηγός σας μωρέ; Πού είναι ο Μαυροσκυλονικολός;» -«Στον καραμπινέ είναι. Κι άμα μπαίνει εκεί, κάθεται με τις ώρες. Μην πλησιάσεις γιατί μπορεί και να στην ανάψει. Να του μηνύσω κάτι;» - «Ανηφορίζει ο ενωματάρχης με 20 χωροφυλάκους να του πεις. Το νου σας!».
Καραμπινές, ο: παλαιότερα στην επαρχία, λόγου χάριν πριν ενάμιση αιώνα στην Άπω Δύση, στην Αμερική (Φαρ Ουέστ), ή πριν ένα αιώνα στην Ελλάδα, η παρανομία κυριαρχούσε. Λήσταρχοι και κακοποιοί δρούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα ή σε συνεχή κλεφτοπόλεμο με τους εκπροσώπους του νόμου. Επίσης την περίοδο αυτή, οι φυσικές ανάγκες ανακούφισης των ανθρώπων ικανοποιούντο, αν όχι στην ύπαιθρο, σε πρόχειρες κατασκευές έξω από το σπίτι. Κάτι παραπήγματα δηλαδή με ένα κάθισμα με τρύπα που οδηγούσε σε ένα μεγάλο όρυγμα σκαμμένο από κάτω. Επίσης, σ΄ένα καρφί στο τοιχείο ήταν στερεωμένα κομμάτια χαρτί, κομμένα από εφημερίδες, βιβλία(!) κ.λ.π. Ακόμα υπήρχε ένα βαρέλι με νερό κι ένα κανάτι για να ρίχνουνε στην τρύπα. Το μέρος αυτό, γενικά λεγόταν καμπινές. Όμως – λόγω των επικίνδυνων συνθηκών που επικρατούσαν – οι άνθρωποι πήγαιναν στον καμπινέ οπλισμένοι με την καραμπίνα τους, ή άφηναν μόνιμα μια καραμπίνα (και σφαίρες) μέσα. Γι αυτό και το αποχωρητήριο της εποχής ονομαζόταν συχνά «καραμπινές». Π.χ. - «Αλτ! Τις ει ωρέ;» - «Φίλοι! Φίλοι είμαστε. Ο Μήτρος κι η παρέα του.» -«Και τι χαλεύετε εδώ χάμου;» - «Πού είν’ ο αρχηγός σας μωρέ; Πού είναι ο Μαυροσκυλονικολός;» -«Στον καραμπινέ είναι. Κι άμα μπαίνει εκεί, κάθεται με τις ώρες. Μην πλησιάσεις γιατί μπορεί και να στην ανάψει. Να του μηνύσω κάτι;» - «Ανηφορίζει ο ενωματάρχης με 20 χωροφυλάκους να του πεις. Το νου σας!».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου