Προσανατολισμός μετακίνησης

Μεταχειρίζομαι τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

για τις μετακινήσεις προς  και από την εργασία μου

στις βόρειες συνοικίες

άμα βρω θέση στο βαγόνι κάθουμαι

αλλά το πιο συχνά δε βρίσκω

και έτσι στέκουμαι όρθιος κατά τη διάρκεια της διαδρομής

ωστόσο επιδιώκω να -και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνω-

τοποθετηθώ δίπλα στις θύρες, στην εσοχή που σχηματίζεται

μεταξύ του πλευρικού τοιχώματος και της πλάτης

του πρώτου σετ των καθισμάτων

διευθετώ το σώμα εντός αυτής της κόγχης

ώστε και να διαθέτει μία στήριξη

όντας ως στάση πιο ξεκούραστη

αφήνω το σακίδιο μου ανάμεσα στα πόδια επί του δαπέδου

και για τα τριάντα λεπτά που διαρκεί η μετάβαση

είτε διαβάζω κάποιο βιβλίο ή

κοιτάζω έξω εικόνες του κόσμου που κυλούν, ρεμβάζοντας

αν υπάρχει δυνατότης επιλογής, παλαιότερα

λάβαινα εκείνο το σημείο οπού ‘χε προσανατολισμό

με του συρμού ίδιον της κατεύθυνσης

που «έβλεπε μπροστά» με άλλα λόγια

κ’ έτσι χάζευα έξω τις γειτονιές, τους ανθρώπους

στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα μαγαζιά

στα απλώματα το βλέμμα έφθανε ως πέρα, στο βουνό της Πάρνηθας

και καθώς στα προάστια εμπαίναμε

είχε κι αυλές και κήπους και χωράφια και αλσύλλια και τέτοια…

έχω όμως από καιρό αλλάξει και διαλέγω

τη θέση την απέναντι

που με κάνει να κοιτώ

τα τοπία να φεύγουν προς τα πίσω

με το που τα αντικρίζω

πρόσημο παίρνουν ήδη παρελθόντος

τά ‘χεις περάσει, χάνονται

 

Αναρωτιέμαι ποιος νά ‘ναι τάχα

ο λόγος τούτης της επιλογής

ίσως που είναι κι η ροή έτσι της ζωής…