Κρύβονται μέσα

Ο εταίρος μου στην ομάδα (δύο ατόμων), στα μαθήματα δημιουργικής μαγειρικής, ο οποίος είχε επιλεχθεί -όπως κ’ εγώ- ως προς τον συνδυασμό μας, ασφαλώς με κάποια κριτήρια που πάντως αγνοούσα, ήταν ένας άνθρωπος άχρωμος, άοσμος, αόρατος που λέμε. Η εξ ανάγκης, για τους σκοπούς της συνεργασίας μας, συναναστροφή οδήγησε όμως σε μεγάλες εκπλήξεις και «μπα, και δεν του φαινότανε!» αντιδράσεις. Κατ’ αρχάς ήταν πολύγλωσσος. Ελληνικά βεβαίως αλλά και αρχαία Ελληνικά. Λατινικά (ποιός ξέρει σήμερα Λατινικά;), Ιταλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Ρωσσικά, Τουρκικά, Εβραϊκά.  Ενώ τα κατάφερνε και στα Πορτογαλικά, Αραβικά και τις Σκανδιναβικές γλώσσες. Επίσης ήταν αθλητής σπανίων αθλημάτων: τοξοβολία αφ’ ίππου, κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων ανοιχτής θαλάσσης. Επιπλέον ταξιδευτής σε κάθε άλλο παρά συνηθισμένους προορισμούς. π.χ. όλες τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, χώρες με κατάληξη ονομασίας: -άν, στην κεντρική Ασία, τις νήσους της Πολυνησίας, τα νοτιότατα άκρα της Αμερικανικής Ηπείρου, επίσης μπορούσε να κυβερνήσει πλήθος πλωτών και εναέριων μέσων (ταχύπλοα, ιστιοφόρα, ανεμοπλάνα, αεροπλάνα, αερόστατα κ.ά. ενώ ήταν και δεινός ζογκλέρ. Έκθαμβος, κάθε τόσο τον ρωτούσα επίμονα, τόσες ικανότητες, δεξιότητες, ταλέντα, πώς προκύπτουν, πόθεν πηγάζουν, πού φυλάσσονται; για να λάβω κάθε φορά τη στερεοτυπική, αινιγματική απάντηση: «Κρύβονται μέσα».

Η απορία μου ήταν ειλικρινής και μεγάλη, γι αυτό επέμενα με την ερώτηση αλλά η απάντηση ήταν πάντα αυτή η ίδια, σαν τα μικρά παιδιά ή έναν ενήλικα που συμπεριφέρεται ομοίως θέλοντας να σε εκνευρίσει: «κρύβονται μέσα, κρύβονται μέσα, ……». Πράγματι το κατάφερε, αισθάνθηκα βαθιά προσβεβλημένος κ΄αναρωτιόμουν πώς θα συνεχισθεί η συνεργασία μας καθώς και την πιθανότητα να ζητήσω αλλαγή ομάδας…

Την τρίτη, κατά σειρά, φορά που έλειψε από την εκπαίδευση, άρχισα να ανησυχώ. Αφ’ ενός διότι δε μπορούσα να διεκπεραιώσω μόνος τις εργασίες του ζεύγους, αφ’ ετέρου γιατί είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια συμπάθεια γι αυτόν τον άνθρωπο, παρότι ώρες ώρες γινόταν ανυπόφορα περίεργος. Άναυδος -όπως όλοι- διάβασα τις επόμενες ημέρες, στα μέσα ενημέρωσης, για τη σύλληψη του από τα στελέχη του τμήματος Ειδεχθών Εγκλημάτων της Αστυνομίας. Συσχετίσθηκε με δεκάδες βιαιοπραγίες και σύντομα με τις δύο αποτρόπαιες δολοφονίες που είχαν συνταράξει την κοινή γνώμη, κυρίως επειδή όλα τα θύματα ήταν ανήλικα παιδιά. Αναρωτήθηκα πού βρίσκονταν αυτά τα σκοτεινά ένστιχτα, οι εγκληματικές τάσεις, η ανηλεής σκληρότητα, η διαστροφή, τα ζοφερά αισθήματα και δεν είχα μπορέσει ούτε ίχνος τους να διακρίνω.

Μια που αναρωτήθηκα, μια που μου ήρθε στο μυαλό η απάντηση, σαν ηχώ εκείνης που έπαιρνα εγώ. Δαγκώθηκα λιγάκι. Όχι λιγάκι, δυνατά.

Αν βουληθείς…

Ένας άνθρωπος αμήχανος, άτολμος

ακολουθούσε τις συμβουλές, τις παραινέσεις

τις επιταγές των άλλων

τις τάσεις της μόδας, τα σημεία των καιρών

μονίμως δίβουλος, συχνά τρίβουλος, γενικώς άβουλος

κάποτε είχε όνειρα πολλά

μα δεν πάσχιζε ελάχιστα

για να τα πραγματοποιήσει

πέρασαν τα χρόνια

και μόνο τότε ξεκίνησε να κάνει κάτι γι αυτό

έσβηνε ένα ένα τα όνειρα του από τη λίστα

έως που αυτή συρρικνώθηκε

και εν τέλει εκμηδενίστηκε

όταν εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα

όπως συχνά συμβαίνει

κέρδισε τον πρώτο λαχνό

ένα αδιανόητα μεγάλο ποσό

που θα του επέτρεπε να ζήσει

τα όνειρα που κάποτε είχε

ακόμα κι αν ο κατάλογος ήταν

πολλαπλάσιος σε μέγεθος, έκταση, ποικιλία, φαντασία

ταυτόχρονα όμως -και πάλι όπως συχνά συμβαίνει-

πήγε στο γιατρό γι αυτήν την έντονη ενόχληση

που ένοιωθε καιρό τώρα

εκείνος τον παρέπεμψε με χαρακτήρα κατεπείγοντος

για διαγνωστικές εξετάσεις

καθότι τα συμπτώματα ήταν δυσοίωνα

Είχε τώρα μόλις βγει

από το κτίριο του Οργανισμού Παιγνίων

στο χέρι κρατούσε το φάκελο που του είχαν δώσει

μέσα υπήρχε μια σελίδα με τυπωμένα

το ακριβές ποσόν -κατόπιν φόρων- που θα εισέπραττε

και το οποίο, παρά τη γενναία αφαίρεση, παρέμενε

πάνω κάτω στα επίπεδα του αμύθητου

καθώς και αναλυτικές οδηγίες για τη διαδικασία

στο άλλο χέρι είχε το φάκελο των αποτελεσμάτων των εξετάσεων

αναρωτιόταν ποιόν να ανοίξει και να κρατήσει και ποιόν να πετάξει

να πάρει τα χρήματα και να τα χαρεί για όσο, άγνωστο, μπορέσει

ή να επικεντρωθεί στο θέμα της υγείας

που είναι το πιο, το μόνο σημαντικό;

Να πάλι η διβουλία. 

Προσανατολισμός μετακίνησης

Μεταχειρίζομαι τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο

για τις μετακινήσεις προς  και από την εργασία μου

στις βόρειες συνοικίες

άμα βρω θέση στο βαγόνι κάθουμαι

αλλά το πιο συχνά δε βρίσκω

και έτσι στέκουμαι όρθιος κατά τη διάρκεια της διαδρομής

ωστόσο επιδιώκω να -και τις πιο πολλές φορές το καταφέρνω-

τοποθετηθώ δίπλα στις θύρες, στην εσοχή που σχηματίζεται

μεταξύ του πλευρικού τοιχώματος και της πλάτης

του πρώτου σετ των καθισμάτων

διευθετώ το σώμα εντός αυτής της κόγχης

ώστε και να διαθέτει μία στήριξη

όντας ως στάση πιο ξεκούραστη

αφήνω το σακίδιο μου ανάμεσα στα πόδια επί του δαπέδου

και για τα τριάντα λεπτά που διαρκεί η μετάβαση

είτε διαβάζω κάποιο βιβλίο ή

κοιτάζω έξω εικόνες του κόσμου που κυλούν, ρεμβάζοντας

αν υπάρχει δυνατότης επιλογής, παλαιότερα

λάβαινα εκείνο το σημείο οπού ‘χε προσανατολισμό

με του συρμού ίδιον της κατεύθυνσης

που «έβλεπε μπροστά» με άλλα λόγια

κ’ έτσι χάζευα έξω τις γειτονιές, τους ανθρώπους

στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα μαγαζιά

στα απλώματα το βλέμμα έφθανε ως πέρα, στο βουνό της Πάρνηθας

και καθώς στα προάστια εμπαίναμε

είχε κι αυλές και κήπους και χωράφια και αλσύλλια και τέτοια…

έχω όμως από καιρό αλλάξει και διαλέγω

τη θέση την απέναντι

που με κάνει να κοιτώ

τα τοπία να φεύγουν προς τα πίσω

με το που τα αντικρίζω

πρόσημο παίρνουν ήδη παρελθόντος

τά ‘χεις περάσει, χάνονται

 

Αναρωτιέμαι ποιος νά ‘ναι τάχα

ο λόγος τούτης της επιλογής

ίσως που είναι κι η ροή έτσι της ζωής…

 

από Ψηλά

Έχω δεχθεί τόσες φορές

τη Χάριν και την εξ Ύψους Eυλογίαν

που είναι απρέπεια

μπορεί και βλασφημία

να απορώ: γιατί;,

αφού δεν μου αξίζει.