αξημέρωτα ακόμα μες στη σιγαλιά
τον πιο γλυκό σου ύπνο να χαλνούνε
πλήθος τόσα κοκόρια που βαλθήκαν να λαλούνε
Α! είναι του χωριού δεινά
τα πετεινά! τα πετεινά!
Μα ο άνθρωπος του κέντρου της πόλης
ο τυρραγινισμένος ξέρει
αφού τόσο απ' τους θορύβους υποφέρει
έχει κι εδώ μαζί του τις ωτοασπίδες φέρει
τις φορά, χαμογελά και σκέπτεται
"βγάλτε τώρα το λαρύγγι σας
φωνάχτε όσο θέλτε μικρά μου πετεινάρια"
και στον ύπνο του και πάλι
βυθίζεται μακάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου