Κάνεις τη λάθος επιλογή...

Αφού το ξέρεις
πως δεν υπάρχει άλλη οδός
για να αντιπαλέψεις
τον μάβρο κι άχαρο
το χρόνο τον Κενό
στις ατελείωτες ώρες αναμονής
σ' ένα σταθμό
ή στο σαλόνι του ιατρού
στο νοσοκομείο
σε κάποια υπηρεσία
παρά κάτι να κάνεις
ό,τι κι αν είν' αυτό
να γράφεις
να διαβάζεις
να ακούς
να εργάζεσαι
να πλέκεις έστω...
κάτι που νά 'χει αξία

Κι αντί γι αυτό
(κι ενώ το ξέρεις)
απλά αφήνεσαι
σε καταπίνει
αυτό το Τίποτα
εκείνο το σα βούρκος το Μηδέν
ακινητείς, δε σκέφτεσαι
ούτε αισθάνεσαι σχεδόν
παρά βυθίζεσαι ολοέν
σε μια απαίσια αλλ' όμως -παραδέξου το-
και κάπως βολική, παρήγορη
σαν το νερό το χλιαρό
σε κουρασμένα μέλη
ακόμα και γλυκειά
ολοσχερή απραξία.