Άκανθοι

Σαν μ΄ένα από κείνα

τα γάντια τα μακρύτατα

οπού φορούνε οι κομψές γυναίκες

που παίζουνε στους σινεμάδες και τα θέατρα

να ντύθηκε το χέρι μου

όλο ψιλούτσικα μικρά, αόρατα σχεδόν

μα οδυνηρά πολύ και σουβλερά αγκάθια

το σκέπασαν καθώς επιχειρούσα μετακίνηση

της γλάστρας με τον κάκτο

χώρος να γίνει στο μπαλκόνι

για να μπορέσει να εργασθεί ο τεχνικός

που θά 'ρχονταν για τακτική συντήρηση

της κλιματιστικής μονάδος

τον πόνο μου όλο και τούτη την ενόχληση

την αναπάντεχη σκεφτόμουνα εμφατικά και αυτοοικτιρόμουν

όταν, αίφνης, η εικόνα Σου εγέμισε το νου μου

σα να Σε έβλεπα τον στέφανον περιτεθέντα

και με πορφύρα - εξ' αιδούς - επεριβλήθηκαν

τα μάγουλα, το μέτωπο, το πρόσωπο,

όλη η άθλια μούρη μου

και ράπισμα συντριπτικό μα δίκαιο ήταν

σα να καταδέχτηκα

και με κυρίεψε μία τεράστια ενοχή

κι άλλο δεν έκαμα παρά να ψελλίζω συνεχώς

τη μόνη αρμόζουσα παράκληση και δέηση και φράση:

"Θε μου, συχώρεσε με".