Ωδή στον Άη Φανούρη

Διάφορα αντικείμενα καθημερινά

αγαπηθέντα εκ της συνηθείας

της μακροχρόνου χρήσεως

ή και γιατί (κυρίως)

είν' από πρόσωπα εξόχως προσφιλή

από καιρού με ζέση χαρισμένα

σαν πάω να τα πάρω

από την τακτική τη θέσιν τους

και τύχει μην εκεί τα βρω

ω! το πόσον ταράζουμαι

το πώς στεναχωρούμαι

και αποσυντονίζομ' εντελώς

ξεραίνεται το στόμα μου

βαραίνει μου η ανάσα

με πιάνει μια ακατανίκητη

μανία να τα εντοπίσω

ξεχνώ τυχόν υποχρεώσεις μου

που πρέπει φερ' ειπείν

ν΄αναχωρήσω δια την εργασία

ή ότι έχω μιαν καθορισμένη

εντός ολίγου ώρα συναντήσεως

παρά πιάνω να ψάχνω

σε μέρη διάφορα

ακόμα και απίθανα

που αφηρημένος όντας τόσο

μπορεί να τά 'χω αφήσει

κι όσο δε βρίσκω τόσο

μου ταχύνονται οι παλμοί

το μέτωπο μου ιδρώνει

κάθε τυχόν μια επικείμενη χαρά

μάταιη μοιάζει πια

τελείως ξεθωριάζει

ίσως ακόμα και αδύνατο

να πραγματοποιηθεί

ας πούμε πώς θα φύγω στο τέλος του μηνός

ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη

χαμένον έχοντας της τσέπης το σουγιά

ή δίχως νά 'χω βρει το αναπτηράκι μου

ή το παλιό μου το μπεγλέρι;

και δώσ' του ψάχνω στα σακκίδια

μέσα στις τσέπες, στα παλτά

και στα σακάκια, στα γιλέκα

στα πανταλόνια από κάτω

που στη ντουλάπα κρέμουνται

ψάχνω παντού έως και μέσα

στο καλάθι των απλύτων...

Θά 'λεγα πως

εκτός από ολίγες, σπάνιες φορές

εντός τετάρτου, άντε ημιώρου το πολύ

κάπου τ' ανακαλύπτω τελικά

κι η τάξη αποκαθίσταται

η δική μου και του κόσμου

και ηρεμώ, μπορώ πάλι να αισθάνουμαι

τις απολαύσεις της ζωής μικρές

μα και μεγάλες

ευγνώμων νοιώθω απέραντα και άνωθεν

στρέφω το βλέμμα ευχαριστών

και φεύγω τρέχοντας για να προλάβω

ότι έχω που καθυστερήσει

Κάποια στιγμή αργότερα

κάνω την αποτίμηση

για να διαπιστώσω

το πόσο πολλαπλάσια μεγαλύτερη

είν΄η ικανοποίηση

του απωλεσθέντος προσωρινά της επανεύρεσης

κι από εκείνην λέω της αρχικής

απόκτησης ακόμη.