Ευρέθη εν αγροικία απομονωμένη, αφού είχον παρέλθει ημέραι αρκεταί

Έστω και αργά

προς του βίου του τη δύση

έφυγε εν τέλει από την πόλη

κι έφτασε εδώ

σ' αυτό το μέρος το πανέμορφο

μέσα στη φύση και μακριά

μακριά πολύ απ' τους ανθρώπους

κι όσο ήταν φως και μέρα ήταν υπέροχα

αλλά σαν έπεφτε η νύχτα

τον έπιανε μια πλάνταξη

λύπη μια άνευ προηγουμένου

μια στεναχώρια, ένα πλάκωμα...

εκεί απ' όπου είχε έρθει

τέτοιες εξάρσεις δεν υπήρχαν

και ήσαν όλα ένας άνοστος

έστω ώρες ώρες αηδιαστικός

μα ομοιόμορφος πολτός

εδώ όμως τό 'νοιωθε ανυπόφορο...

αιφνιδιασμένος απ΄αυτήν

την απροσδόκητη την έκπληξη

στον εαυτόν του έλεγε:

"...φρόνιμα κάτσε

βάλτα στο ζύγι

πόσα πολλά τα οφέλη

και λίγες οι απώλειες

κινήσεις γρήγορες μην κάνεις

και αποφάσεις μην πάρεις βιαστικές

έχεις σοφία πια

την εμπειρία, γνώση, ψυχραιμία

πήρες τα ηνία της ζωής σου

στα χέρια σου επιτέλους

εσύ κάνεις κουμάντο

τη μοίρα σου ορίζεις

και την πορεία σου την οδηγείς

σφιχτά κρατώντας

τα γκέμια μες στην απαλάμη..."

Αυτά κάθε ημέρα έλεγε

τούτα μουρμούραε στον εαυτό του σιγανά

σαν προσευχή πάλι και πάλι

όπως κι αυτό του χειμώνα βράδυ

κρύο έξω και σκοτάδι

κρύο και μες στο σπίτι

σβηστό το τζάκι κι όλο σκιές

σβηστά όλα τα φώτα

εξόν μία λαμπίτσα στο τραπέζι

όπου κι αυτός εκεί

μπροστά του το μπιστόλι

και δώσ' του όλο να λέει

"...σφιχτά τα γκέμια μες στην απαλάμη..."

βάζοντας τελετουργικά

τη σφαίρα στη θαλάμη.