Ο Αλεστής

Βγήκα να πάρω λίγο αέρα

και να περπατήσω

έξω απ' το κτίριο της Εταιρίας

όπου βιοπορίζομαι

κοντά ένα τέταρτο του αιώνα

τα βήματα με πήγανε

στην άκρη της αυλής

εκεί που βρίσκεται ένας κάδος ανακύκλωσης

που ωστόσο έχει πάψει η χρήση του

σχεδόν δυο χρόνια τώρα

και ξεχειλίζει με απορρίμματα

που ο επάλληλες λιακάδες και βροχές

τα έχουν ξεθωριάσει

και αποσυνθέσει μερικώς

και τα μετέτρεψαν περίπου σε

μια μάζα ομοιόμορφη και ομοιογενή

όμως κοντά όπως στεκόμουν

κι επίμονα κοιτούσα

άρχισα να διακρίνω να! τα ευρήματα

τα ενθύμια των παλιών

και καθημερινών, νυχτερινών

ιδιωτικών γλεντιών μου

να τα παυσίλυπα, τα νηπενθή

να το πλακέ, μικρό μπουκάλι ουΐσκυ

να η μισόλιτρη η φιάλη του φτηνού κρασιού

να ούζο το μεγάλο καραφάκι, κι επειδή

τί να σου κάνει τόσο σπίρτο πια;

σε κόβει ύστερα πείνα

να οι κονσέρβες οι ντολμάδες

και οι γίγαντες

κι αν έσκαβε κανείς

πιο κάτω στα εσώτερα

τα στρώματα του κάδου

τα ίδια θα έβρισκε εις την πολλοστήν

μαζί και με δεκάδες άφθονες

τενεκεδάκια μπύρας

μάρκας του σούπερ μάρκετ

που δίνει σε μεγάλη προσφορά

το ένα δωρεάν

στα δέκα τα τελάρα

έτσι επί χρόνια και καιρούς

η ίδια εσπερινή η ιεροτελεστία

και για να φυγαδεύονται απ' το σπίτι τα πειστήρια

καθώς κάθε πρωί έλεγα "τέρμα!"

σε μια σακούλα τα έπαιρνα με το αυτοκίνητο

και τα φουντάριζα στον κάδο

έξω από τη δουλειά

αφού κάπου εκεί

είναι η θέση που σταθμεύω

μα ύστερα, σχολάζοντας το απόγευμα

κι ως να γυρίσω σπίτι

είχα αλλάξει γνώμη

κι έτσι επισκεπτόμουνα

ένα απ' τα πολλά

της γειτονιάς παντοπωλεία

όχι πάντα το ίδιο

γιατί στόχο να δίνουμε;

δε βλέπω να είναι  λόγος

κι έκανα τις αντίστοιχες προμήθειες

κι έτσι πάλι τα ίδια κάθε βράδυ

πάλι κάθε πρωί

την πιο μεγάλη ασφαλώς συνεισφορά

στην πλήρωση ως προνόμιο

του κάδου σίγουρα είχα...

Μα ύστερα αλλάξανε τα πράγματα

και τώρα καθώς λέγαμε

δυο χρόνια πιο μετά

την παύση χρήσης γενικώς

καθόμουνα εκεί και

τον κάδο αντικρίζοντας σκεφτόμουνα:

Α! πια χαμένες βραδινές γιορτές

Α! Χρόνε όλα τ' αλέθεις

Α! νύχτες Μέθης.