Δίπλα στο λάδι και το ξύδι

Έφθασα στο επαρχιακό, εξοχικό σπίτι

όπου συχνά εφιλοξενούμην

για παραθερισμό, στις διακοπές

ξεκλείδωσα, εισήλθα

άνοιξα τζάμια και πατζούρια

ν΄αεριστεί ο χώρος και να μπει φως

ενεργοποίησα την παροχή νερού και ρεύματος

άναψα το ψυγείο

έβαλα σε μια άκρη τις αποσκευές

έβγαλα ορισμένα ενδύματα και κρέμασα

ύστερα τα είδη του μπάνιου, τις πετσέτες

έστρωσα το κρεβάτι έπειτα

και πήγα ως την κουζίνα

να αποθέσω εκεί τα λιγοστά χρειώδη

όπου είχα αγοράσει

καφέ δύο λογιών, νερό εμφιαλωμένο

παξιμάδια κι ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού

καθώς τακτοποιούσα το λοιπόν

διακριτικά σε μια γωνιά

παρατήρησα εκεί δίπλα

στον πάγκο της κουζίνας παρατεταγμένα

ένα μπουκάλι λάδι

δύο διάφανα δοχεία με ελιές

το ένα μαύρες, το άλλο πράσινες

και ένα  δοχείο με τουρσιά

κι ένα μπουκάλι ακόμα, αυτό ξύδι και...

τί νά ‘τανε Αυτό;

λάθος να γίνει δε μπορούσε

σ’ ένα μπουκάλι πλαστικό

άλλοτε του νερού

χωρητικότητος ενός και ημίσεως λίτρου

με χρώμα σκουροκόκκινο, μαύρο σχεδόν...

το σήκωσα με το χέρι και αισθάνθηκα

το βάρος του υπολογίσιμο

την επαρκή, χορταστική ποσότητα

έλεγξα το καπάκι, δοκίμασα προσεκτικά

δεν ήταν σφραγισμένο!

και με αργές κινήσεις το άνοιξα

το θείο άρωμα πλημμύρισε το χώρο

μα δε μου έφτανε αυτό

στη μύτη το πλησίασα και ρούφηξα

αχόρταγα τη μυρωδιά

των φρούτων που χιλιάδες χρόνια τώρα

οι άνθρωποι καλλιεργούν και κατεργάζονται

για να παράξουν το ευλογημένο αποτέλεσμα

μύριζα και μύριζα

γέμισε η ρινική κοιλότητα

το στόμα, τα πνευμόνια, η ψυχή

το σώμα, το μυαλό, το είναι γέμισε

με θεία ευωδία

και την ανάμνηση πια τώρα

της ζηλευτής του επενέργειας

κι αν ήταν σκέφτηκα εδώ

τίποτα γευσιγνώστες, τίποτα ειδήμονες

θα άρχιζαν να λεν

για ποικιλίες ορεινές ή πεδινές

για ονομασίες προελεύσεως

για πρώιμη ή όψιμη κοπή

για άνυδρη χρονιά ή με βροχές

και για τα σκεύη της παλαίωσης

και το έτος εσοδείας

για γεύσεις κι επιγεύσεις, αποχρώσεις

και άλλα ένα σωρό που μου ήτανε

αδιάφορα συλλήβδην

καθώς εμένα ενδιαφέρον μόνο μου

ό,τι κρυβόταν από πίσω

στο βάθος, στο επίκεντρο

Εκείνο, Αυτό, το Ένα

το Μάγο, το Ουσιαστικό, το Ανυπέρβλητο

εκείνο που όλα σου τα δίνει αμέσως, δια μιας

(κι ύστερα βέβαια, προοδευτικά

πίσω στα παίρνει όλα

μα τείνεις να ξεχνάς αυτό

και να θυμάσαι τ΄άλλο)

που σε γεμίζει με χαρά

αισιοδοξία, δύναμη

τάλλαντα, απαράμιλλα

και στυλ και γοητεία

και δίνει χρώματα και διώχνει μακριά

τις λύπες, τη μαβρίλα

και ήρωα σε κάνει

ή μάλλον ακόλουθο σε θέλει

πες ίσως και υποτελή

μα εγώ προθύμως

την άκρη του μανδύα του

στο μέτωπο ακουμπώ

και ασπασμούς στα πόδια όλο του δίνω

δεμένος στο άρμα του

ταγμένος δια παντός

και όλο κάτι παύσεις κάνω

κάτι διακοπές

σαν τώρα καλή ώρα λίγοι μήνες

μα πού ακούστηκε βεβαίως

μία για πάντα, δια βίου αποχή

λες κι είναι κάτι άλλο

σαν κάτι χα! ανώτερο

που να μπορεί να δώσει

στο βίο νόημα, στο καθετί πνοή.

Είμα ένα τέταρτο εκεί

όρθιος στην ίδια στάση

με τη μύτη κολλημένη

Εισπνοή! Εισπνοή!