Ένας μαύρος πελώριος
σκύλος
είναι ο πιστός μου πια
μόνιμος φίλος
όπου βρίσκομαι είναι
πάντα εκεί
περπατάω και περπατάει
μαζί
όταν στέκομαι στέκει
κι όταν στην πολυθρόνα αναπαύομαι
να! κι αυτός ξαπλωτός στο
χαλί
με κοιτάει στα μάτια
και μου γλύφει το χέρι
κι ωστόσο ξέρω καλά πως
ανά πάσα στιγμή
να με δαγκώσει μπορεί
άγρια βαθιά δυνατά
και να μου προξενήσει
ένα κρίσιμο μπορεί και
θανάσιμο τραύμα
ξέρω επίσης όμως πως άμα
προσέχω αυτό μπορεί και
μη ποτέ να συμβεί
(πρέπει νά 'χω το νού
μου!
αδιάκοπα νά ΄χω το νου
μου!)
η κατάσταση αυτή μού 'χε
προκαλέσει
άγχος και στεναχώρια πολύ
μόλις τον τελευταίο καιρό
κατάφερα
να συμφιλιωθώ με την ιδέα
ότι ο μαύρος σκύλος θά
'ναι συνεχώς κοντά μου
και δε θα φύγει παρά μόνο
αμέσως
λίγο αφότου κι εγώ έχω
φύγει.
Κι αντίο.
Ξεροβούνι, Κερασόρεμα, Χιλιαδού Στενής Ευβοίας και
Νεάπολη-Εξάρχεια και Μαρούσι Αθήνα, 24-25 Ιουνίου '012
Σημ. Η γνωστή μεταφορά του "Μαύρου
Σκύλου" αναφέρεται στον διαρκώς παρόντα κίνδυνο της υποτροπής, για τους
απεξαρτημένους ανθρώπους αλλά και την ασθένεια της κατάθλιψης που, συχνά,
βασανίζει δια βίου τους πάσχοντες.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου