Πίνω

Έχω μια στάμπα στο στήθο
μονίμως ζω σαν σε μύθο
και πίνω τώρα ένα ζύθο

Όστις ψάχνει πάντα βρίσκει
φως κι εκεί πού ‘ναι οι ίσκιοι
τώρα πίνω ένα ουΐσκυ

Φούστα φορά θαλασσί
τη λατρεύεις και συ;
μα θα πιω ένα κρασί

Γιατί με σένα ψυχή μου αγνάντι
στην κόλαση ας πάω του Δάντη
ας πιω λέω ένα μπράντυ

Στο πιο βαθύ, σκοτεινό το μπουντρούμι
αχ! ας ήταν συ κι εγώ να κλειστούμει
τώρα θα πιω ένα ρούμι

Δε με νοιάζουν τα πρέπει κι ούτε ακούω τα μην
κι ας μου λένε πως «πάντα, πάντα θα ‘σαι στα πλην»
ε, αφού είναι έτσι, ας πιω ένα τζιν

Λαχτάρα τόση που σ’ είχα!
βαμμένη φυλάω κόκκινη σου μια τρίχα
τώρα λοιπόν είναι ώρα να πιω μια μαστίχα

Το φυλάω κι αυτό: ένα τσιγάρο που είχες καπνίσει
και στου αμαξιού το τασάκι το είχες σβήσει
ω! ντροπή, ω! αφήστε το αλκοόλ να κυλήσει

Κι αν ποτέ πάλι σε μένα σε φέρει
απίστευτη κάποια τύχη ποιός ξέρει
αχ! μάταιη ελπίδα και πίνω ένα σέρρυ

………………….

Μάλλον μέθυσα, δεν ξέρω τι λέω
σε πιοτού δίχως ξάρτια θάλασσα πλέω
απόψε πόσες βλακείες σού ‘χω πει συρροή
συχώρα με θά ‘μαι πάλι καλά το πρωί.



23/10/009 – Αθήνα, Rodeo Club, συναυλία “The Willard Grant conspiracy”, με κάποιες μετέπειτα διορθώσεις - προσθήκες