Από παλαιότερο φύλλο της εφημερίδος "Η Μεταμεσονυκτία", στήλη Επιστήμη & Τεχνολογία.
Θα θυμάστε, ασφαλώς, αγαπητοί αναγνώστες την προ διετίας συνέντευξη, σε αυτήν εδώ την ίδια στήλη, του διάσημου έλληνα κβαντομηχανικού Δρος Φανούρη Φανφαρόνη. Μια συνέντευξη – ποταμό, στην οποία ο διακεκριμένος, παγκοσμίου φήμης επιστήμων μας μίλησε για τη ζωή του, τη δουλειά, τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντα του. Μια συζήτηση που χάρη στην αναμφισβήτητη και έξοχα γοητευτική αφηγηματική ικανότητα τους Δρος Φανφαρόνη, θα μπορούσε να αποτελέσει αυτόνομο λογοτεχνικό κείμενο. Κείμενο στο οποίο περιπλέκονται με ζηλευτή αρμονία αναφορές και γλαφυρές περιγραφές για τα πιο διαφορετικά και ετερόκλητα θέματα. Τις φυσικές καλλονές της ιδιαίτερης πατρίδας του, τα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τα ακρωτήρια, τα σπήλαια. Την αφηρημένη, ακατανόητη σχεδόν από όλους, εκτός από τους μυημένους, Επιστήμη του. Τη φιλοσοφική θεωρία και τη χαμένη πια (όχι για εκείνον) τέχνη της Αλχημείας, που υποστήριξε ότι σε μεγάλο βαθμό, αυτός και οι συνάδελφοι του – εν γνώσει τους ή μη – εφαρμόζουν σήμερα στη δουλειά τους. Τα αποκρυφιστικά Αλχημιστικά κείμενα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Τους μεγάλους Αλχημιστές της Βαγδάτης, της Πράγας και της Νυρεμβέργης. Καθώς και δεκάδες πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες, όπως για παράδειγμα (μη μπορώντας να αντισταθούμε στον πειρασμό, αναδημοσιεύουμε αυτούσιο το απόσπασμα)…. « την ιστορία του Myddhin Willt, του Ουαλλού βάρδου του 6ου αιώνα, που έχασε τα λογικά του κατά τη διάρκεια μιας μάχης, από τη θλίψη του για τη σφαγή των φίλων του. Λέγεται ότι τότε, ένα όραμα αφόρητης φωτεινότητας σάλεψε το μυαλό του, που συνοδευόταν από μια φωνή που του φώναξε πως αυτός ήταν ο ένοχος για το αίμα που είχε χυθεί στο πεδίο της μάχης και γι αυτό έπρεπε να πάει να ζήσει στα δάση, μαζί με τα άγρια ζώα. Τα ουαλλικά ποιήματα του 12ου αιώνα αναφέρονται συχνά σε αυτήν την τραγική φιγούρα. Σκοτεινά και αποσπασματικά είναι τα στοιχεία που μπορεί να συλλέξει κανείς από αυτές τις πηγές, που σκιαγραφούν την εικόνα ενός μελαγχολικού ποιητή, που τον στοιχειώνει η θλίψη και ο πόνος, που ζει σε έρημα, μοναχικά μέρη συνομιλώντας με πνεύματα, προφέροντας παράξενες προφητείες σε κατάσταση έκστασης. Αυτός ο Κέλτης βάρδος, προικισμένος με ενόραση και μαντικές ικανότητες, ξαναβρίσκει τελικά τα λογικά του πίνοντας από το νερό μιας μαγικής πηγής, ενώ τελικά ο θάνατος του (όπως και η γέννηση του) περνά απαρατήρητος!...». Με τον απόηχο του μυθιστορηματικά συγκινητικού Λόγου του Δρος Φανφαρόνη, ζωντανό ακόμα, επανερχόμαστε τώρα, συμπτωματικά (!;) την ημέρα της ονομαστικής του εορτής με μία αναφορά στην επιστημονική ανακοίνωση που έκαναν, η ομάδα του και αυτός και σύμφωνα με τα πρώτα σχόλια, πρόκειται για την πιο σημαντική ανακάλυψη των τελευταίων πενήντα ετών τουλάχιστον. Σύμφωνα με τη λιτή ανακοίνωση ο Δρ Φανφαρόνης, ορμώμενος από ένα συνδυασμό αναφορών σε ιστορικά κείμενα, επιστημονικών παρατηρήσεων και προσωπικής αναζήτησης αλλά και οραματισμού, πείσθηκε ότι η έρευνα για τη δομή του ατόμου ΔΕΝ έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Έστρεψε λοιπόν τόσο το προσωπικό του ενδιαφέρον όσο και της (ούτως ή άλλως) πιστά προσηλωμένης ομάδας των συνεργατών του, σε αυτήν την κατεύθυνση. Τρία ολόκληρα χρόνια επιστημονικού μόχθου, φανατικής επιμονής και πυρετικής προσπάθειας με πανταχού παρόν το στοιχείο της υπεράνθρωπης υπερβολής, εντέλει απέδωσαν καρπούς. Ανακαλύφθηκε και τέταρτο (!!!) σωματίδιο – δομικό στοιχείο του ατόμου (πλην των τριών γνωστών σε όλους από τα θρανία του σχολείου: ηλεκτρόνιο, νετρόνιο, πρωτόνιο). Στην ανακοίνωση δηλώνεται ρητά ότι η ανακάλυψη καλύπτεται πλήρως θεωρητικά αλλά και - κυρίως – με ακλόνητα πειστήρια που προκύπτουν «σε πέραν του δέοντος επαρκή βαθμό» από εργαστηριακά αποτελέσματα πειραμάτων. Ακολουθεί μία σύντομη, καθαρά επιστημονική περιγραφή, την οποία παραλείπουμε ως στερούμενη κάθε πιθανότητας κατανόησης από τον αναγνώστη, καθώς βρίθει αυστηρά ειδικών όρων. Εξ’ άλλου, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν το πλήρες κείμενο της δημοσίευσης, στην ηλεκτρονική έκδοση της Μεταμεσονυκτίας, στο διαδίκτυο.
Προχωρούμε ωστόσο στο τελευταίο και πλέον εντυπωσιακό για εμάς σημείο της δημοσίευσης, που ο ακραία ριζοσπαστικός - «πρωτοφανής για τα επιστημονικά δεδομένα…», σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές – αλλά ταυτόχρονα και τόσο έντονα ανθρώπινος και συναισθηματικός του χαρακτήρας, άφησε άφωνη την επιστημονική κοινότητα αλλά και το κοινό: το σημείο που αφορά την ονομασία του ευρήματος (του σωματιδίου εν προκειμένω) η οποία παραδοσιακά δίδεται από εκείνον που πραγματοποιεί την ανακάλυψη. Σύμφωνα με το Δρα Φανφαρόνη, από τις πρώτες κιόλας φορές που (μόνος του σε αυτό το στάδιο), έχοντας ήδη εντοπίσει το σωματίδιο, το παρατηρούσε με τα υπερσύγχρονα όργανα των εργαστηρίων του, αντιλήφθηκε ότι τη στιγμή που εκείνο άρχιζε να περιδινίζεται, τη «μαγική» (και ας μη σπεύσουν οι βιαστικοί να χαρακτηρίσουν τον όρο επιστημονικά αδόκιμο – ανήκει στον ίδιο το Δρα Φανούρη Φανφαρόνη), εκείνη τη στιγμή που η Ύλη μετουσιώνεται (ιδού, σε ισχύ, ο πανάρχαιος Αλχημιστικός όρος) σε Ενέργεια, το σωματίδιο λίγο πριν εξαϋλωθεί, εξέπεμπε μία πολύ συγκεκριμένη οσμή.
Χωρίς δισταγμό και δρώντας ενστικτωδώς, ο Δρ Φανφαρόνης ταύτισε το ερέθισμα με αντίστοιχο που ανέσυρε από τις παιδικές του αναμνήσεις (εκείνες που πλέον όλων παραμένουν ανεξίτηλες στην Ψυχή των ανθρώπων) και μάλιστα από τα μέρη της ιδιαίτερης πατρίδας του και συγκεκριμένα από τα ορεινά χωριά, όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν αποκλειστικά με την κτηνοτροφία. Έτσι λοιπόν ονομάσθηκαν τα νέα σωματίδια που ανακαλύφθηκε ότι συνθέτουν τη δομή του ατόμου…. και το όνομα αυτών: Μυζηθρόνια!!! Τα λόγια, πιστεύουμε, έκπληκτοι όσο κι εμείς αγαπητοί αναγνώστες, στο εξής περιττεύουν!
Να καταλήξουμε μόνον και να κλείσουμε τη στήλη του σημερινού φύλλου της «Μεταμεσονυκτίας» δηλώνοντας ότι είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι στην προσεχή απονομή των βραβείων Νόμπελ, την υποψηφιότητα για τα οποία, αλλά και αναμφίβολα τη βράβευση ο Δρ Φανφαρόνης έχει εξασφαλισμένη, στις 10 Δεκεμβρίου, τη βραδιά της λαμπρής τελετής στο Concert Hall της Στοκχόλμης, ο λαμπρός επιστήμων, Δόκτωρ αλλά και σεμνός και ταπεινός άνθρωπος Φανούρης Φανφαρόνης, θα είναι απών. Το πιθανότερο, τις μέρες εκείνες να περιηγείται, έχοντας στο σακίδιο του ένα Αλχημιστικό βιβλίο και λιγοστά ακόμα εφόδια, στους αγαπημένους τόπους της ιδιαίτερης πατρίδας του: τα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τα ακρωτήρια και τα σπήλαια.
Θα θυμάστε, ασφαλώς, αγαπητοί αναγνώστες την προ διετίας συνέντευξη, σε αυτήν εδώ την ίδια στήλη, του διάσημου έλληνα κβαντομηχανικού Δρος Φανούρη Φανφαρόνη. Μια συνέντευξη – ποταμό, στην οποία ο διακεκριμένος, παγκοσμίου φήμης επιστήμων μας μίλησε για τη ζωή του, τη δουλειά, τις ασχολίες και τα ενδιαφέροντα του. Μια συζήτηση που χάρη στην αναμφισβήτητη και έξοχα γοητευτική αφηγηματική ικανότητα τους Δρος Φανφαρόνη, θα μπορούσε να αποτελέσει αυτόνομο λογοτεχνικό κείμενο. Κείμενο στο οποίο περιπλέκονται με ζηλευτή αρμονία αναφορές και γλαφυρές περιγραφές για τα πιο διαφορετικά και ετερόκλητα θέματα. Τις φυσικές καλλονές της ιδιαίτερης πατρίδας του, τα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τα ακρωτήρια, τα σπήλαια. Την αφηρημένη, ακατανόητη σχεδόν από όλους, εκτός από τους μυημένους, Επιστήμη του. Τη φιλοσοφική θεωρία και τη χαμένη πια (όχι για εκείνον) τέχνη της Αλχημείας, που υποστήριξε ότι σε μεγάλο βαθμό, αυτός και οι συνάδελφοι του – εν γνώσει τους ή μη – εφαρμόζουν σήμερα στη δουλειά τους. Τα αποκρυφιστικά Αλχημιστικά κείμενα του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Τους μεγάλους Αλχημιστές της Βαγδάτης, της Πράγας και της Νυρεμβέργης. Καθώς και δεκάδες πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες, όπως για παράδειγμα (μη μπορώντας να αντισταθούμε στον πειρασμό, αναδημοσιεύουμε αυτούσιο το απόσπασμα)…. « την ιστορία του Myddhin Willt, του Ουαλλού βάρδου του 6ου αιώνα, που έχασε τα λογικά του κατά τη διάρκεια μιας μάχης, από τη θλίψη του για τη σφαγή των φίλων του. Λέγεται ότι τότε, ένα όραμα αφόρητης φωτεινότητας σάλεψε το μυαλό του, που συνοδευόταν από μια φωνή που του φώναξε πως αυτός ήταν ο ένοχος για το αίμα που είχε χυθεί στο πεδίο της μάχης και γι αυτό έπρεπε να πάει να ζήσει στα δάση, μαζί με τα άγρια ζώα. Τα ουαλλικά ποιήματα του 12ου αιώνα αναφέρονται συχνά σε αυτήν την τραγική φιγούρα. Σκοτεινά και αποσπασματικά είναι τα στοιχεία που μπορεί να συλλέξει κανείς από αυτές τις πηγές, που σκιαγραφούν την εικόνα ενός μελαγχολικού ποιητή, που τον στοιχειώνει η θλίψη και ο πόνος, που ζει σε έρημα, μοναχικά μέρη συνομιλώντας με πνεύματα, προφέροντας παράξενες προφητείες σε κατάσταση έκστασης. Αυτός ο Κέλτης βάρδος, προικισμένος με ενόραση και μαντικές ικανότητες, ξαναβρίσκει τελικά τα λογικά του πίνοντας από το νερό μιας μαγικής πηγής, ενώ τελικά ο θάνατος του (όπως και η γέννηση του) περνά απαρατήρητος!...». Με τον απόηχο του μυθιστορηματικά συγκινητικού Λόγου του Δρος Φανφαρόνη, ζωντανό ακόμα, επανερχόμαστε τώρα, συμπτωματικά (!;) την ημέρα της ονομαστικής του εορτής με μία αναφορά στην επιστημονική ανακοίνωση που έκαναν, η ομάδα του και αυτός και σύμφωνα με τα πρώτα σχόλια, πρόκειται για την πιο σημαντική ανακάλυψη των τελευταίων πενήντα ετών τουλάχιστον. Σύμφωνα με τη λιτή ανακοίνωση ο Δρ Φανφαρόνης, ορμώμενος από ένα συνδυασμό αναφορών σε ιστορικά κείμενα, επιστημονικών παρατηρήσεων και προσωπικής αναζήτησης αλλά και οραματισμού, πείσθηκε ότι η έρευνα για τη δομή του ατόμου ΔΕΝ έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Έστρεψε λοιπόν τόσο το προσωπικό του ενδιαφέρον όσο και της (ούτως ή άλλως) πιστά προσηλωμένης ομάδας των συνεργατών του, σε αυτήν την κατεύθυνση. Τρία ολόκληρα χρόνια επιστημονικού μόχθου, φανατικής επιμονής και πυρετικής προσπάθειας με πανταχού παρόν το στοιχείο της υπεράνθρωπης υπερβολής, εντέλει απέδωσαν καρπούς. Ανακαλύφθηκε και τέταρτο (!!!) σωματίδιο – δομικό στοιχείο του ατόμου (πλην των τριών γνωστών σε όλους από τα θρανία του σχολείου: ηλεκτρόνιο, νετρόνιο, πρωτόνιο). Στην ανακοίνωση δηλώνεται ρητά ότι η ανακάλυψη καλύπτεται πλήρως θεωρητικά αλλά και - κυρίως – με ακλόνητα πειστήρια που προκύπτουν «σε πέραν του δέοντος επαρκή βαθμό» από εργαστηριακά αποτελέσματα πειραμάτων. Ακολουθεί μία σύντομη, καθαρά επιστημονική περιγραφή, την οποία παραλείπουμε ως στερούμενη κάθε πιθανότητας κατανόησης από τον αναγνώστη, καθώς βρίθει αυστηρά ειδικών όρων. Εξ’ άλλου, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν το πλήρες κείμενο της δημοσίευσης, στην ηλεκτρονική έκδοση της Μεταμεσονυκτίας, στο διαδίκτυο.
Προχωρούμε ωστόσο στο τελευταίο και πλέον εντυπωσιακό για εμάς σημείο της δημοσίευσης, που ο ακραία ριζοσπαστικός - «πρωτοφανής για τα επιστημονικά δεδομένα…», σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές – αλλά ταυτόχρονα και τόσο έντονα ανθρώπινος και συναισθηματικός του χαρακτήρας, άφησε άφωνη την επιστημονική κοινότητα αλλά και το κοινό: το σημείο που αφορά την ονομασία του ευρήματος (του σωματιδίου εν προκειμένω) η οποία παραδοσιακά δίδεται από εκείνον που πραγματοποιεί την ανακάλυψη. Σύμφωνα με το Δρα Φανφαρόνη, από τις πρώτες κιόλας φορές που (μόνος του σε αυτό το στάδιο), έχοντας ήδη εντοπίσει το σωματίδιο, το παρατηρούσε με τα υπερσύγχρονα όργανα των εργαστηρίων του, αντιλήφθηκε ότι τη στιγμή που εκείνο άρχιζε να περιδινίζεται, τη «μαγική» (και ας μη σπεύσουν οι βιαστικοί να χαρακτηρίσουν τον όρο επιστημονικά αδόκιμο – ανήκει στον ίδιο το Δρα Φανούρη Φανφαρόνη), εκείνη τη στιγμή που η Ύλη μετουσιώνεται (ιδού, σε ισχύ, ο πανάρχαιος Αλχημιστικός όρος) σε Ενέργεια, το σωματίδιο λίγο πριν εξαϋλωθεί, εξέπεμπε μία πολύ συγκεκριμένη οσμή.
Χωρίς δισταγμό και δρώντας ενστικτωδώς, ο Δρ Φανφαρόνης ταύτισε το ερέθισμα με αντίστοιχο που ανέσυρε από τις παιδικές του αναμνήσεις (εκείνες που πλέον όλων παραμένουν ανεξίτηλες στην Ψυχή των ανθρώπων) και μάλιστα από τα μέρη της ιδιαίτερης πατρίδας του και συγκεκριμένα από τα ορεινά χωριά, όπου οι κάτοικοι ασχολούνταν αποκλειστικά με την κτηνοτροφία. Έτσι λοιπόν ονομάσθηκαν τα νέα σωματίδια που ανακαλύφθηκε ότι συνθέτουν τη δομή του ατόμου…. και το όνομα αυτών: Μυζηθρόνια!!! Τα λόγια, πιστεύουμε, έκπληκτοι όσο κι εμείς αγαπητοί αναγνώστες, στο εξής περιττεύουν!
Να καταλήξουμε μόνον και να κλείσουμε τη στήλη του σημερινού φύλλου της «Μεταμεσονυκτίας» δηλώνοντας ότι είμαστε απολύτως πεπεισμένοι ότι στην προσεχή απονομή των βραβείων Νόμπελ, την υποψηφιότητα για τα οποία, αλλά και αναμφίβολα τη βράβευση ο Δρ Φανφαρόνης έχει εξασφαλισμένη, στις 10 Δεκεμβρίου, τη βραδιά της λαμπρής τελετής στο Concert Hall της Στοκχόλμης, ο λαμπρός επιστήμων, Δόκτωρ αλλά και σεμνός και ταπεινός άνθρωπος Φανούρης Φανφαρόνης, θα είναι απών. Το πιθανότερο, τις μέρες εκείνες να περιηγείται, έχοντας στο σακίδιο του ένα Αλχημιστικό βιβλίο και λιγοστά ακόμα εφόδια, στους αγαπημένους τόπους της ιδιαίτερης πατρίδας του: τα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τα ακρωτήρια και τα σπήλαια.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου